1, 2, 3, 4, hoedje van papier
“1, 2, 3, 4, hoedje van papier”
Weken geleden werd het al aangekondigd. Gisteren, woensdagmorgen om half 12 moest mijn dochter optreden. Een theaterstuk waarin de kinderen van de onderbouw van school een stukje gingen opvoeren. En alle papa’s, mama’s, opa’s, oma’s, waren uitgenodigd om te komen kijken…
Eliza moest eerst “hoedje van papier” zingen, en daarna het liedje met boomwackers (zoek het maar op, ik wist ook niet wat het was) uitvoeren.
Dagen was ze thuis aan het oefenen. “een, twee, drie vier, hoedje van, hoedje van…” hoorde we de hele dag door.
Eliza leerde ons aan de keukentafel hoe je een hoedje kon vouwen en kon versieren. Ze was wel een beetje zenuwachtig voor het optreden.
En toen was het gisteren zover; het theater, het optreden. Ze schreeuwde nog door het raam “IK HOU VAN JOU PAPA!”, zwaaide nog voordat ze door de schuttingdeur liep en daar ging ze, huppelend liep ze ‘s-morgens naar school..
Het werd een eest, een heel groot feest, want…. na maanden van alles moeten missen… IK WAS ER BIJ!!
Goed ingepakt zat ik met allemaal papa’s en mama’s om half twaalf in de kantine van school en zag hoe mijn dochter was gegroeid de afgelopen maanden. Zowel fysiek als mentaal, ze was senang in haar doen en laten. Ze zag ons kijken en zong en sloeg zo goed als ze kon.
‘Een, twee, drie vier, hoedje van, hoedje van’ zong ze.
Toen alle optredens waren geweest liepen de kinderen weer terug naar hun klassen. Het bezoek ging weer terug naar huis. Ik bleef even wachten totdat de meeste mensen weg waren.
Ik reed door de gang heen op weg naar de buitendeur, Eliza zag me en rende naar me toe. “Papa, papa!!” riep ze en gaf me de grootste knuffel ooit.
Ja papa was er weer, en wil nooit meer iets missen.
x
Edo
