Hoi allemaal,

n

Vannacht hebben we dus geslapen in Bako National Park. In een kamer van ongeveer 4 x 5 meter met vier bedden er in. Een daarvan konden we helaas niet meer gebruiken omdat Leonie dat bed opzij wilde schuiven om het gordijn te maken toen het bed in elkaar kletterde. Met een hels kabaal overigens. De makaken schrokken ervan 😉 Op een van de overgebleven bedden lag onze kleding, op de andere sliepen wij. Nouja sliepen….. Het was onwijs benauwd en het waren hele oude bedden met oude matrassen, Het rook er ook niet erg fris, komt omdat op de een of andere manier alles vochtig is in een regenwoud… Gelukkig waren er twee ventilatoren opgehangen die we, welliswaar op de laagste stand, de hele nacht aan hadden. Door de constante verplaatsing van lucht komen er dan ook geen muggen binnen hebben we geleerd. Dus een hele goede nachtrust hebben we niet gehad. Maar goed, dat hoort er ook gewoon bij.

n

n

— Onze kamer was helemaal links —

n

Toen de wekker ging hebben we ons rustig aan klaar gemaakt in de wasruimte. En daarna heel rustig naar de ontmoetingruimte annex cafetaria gelopen waar Riman ons al opwachtte. Met een grote glimlach vertelde hij dat we ons ontbijt konden gaan halen. We waren benieuwd welk soort ontbijt we zouden krijgen. En gelukkig: het was het Maleisische ontbijt. DUs lekker nasi goreng (Leonie had bami goreng) met ei, pandancake en wat drinken. Leonie een groot glas thee en ik een groot glas koffie. Zeg maar pul in plaats van glas. Op de eeen of andere manier vond Riman het niet goed om bij ons te zitten tijdens het eten en liep hij even weg om een sigaretje te roken. Een Indische met tabak, menthol en kruidnagel. Rook best lekker kruidig eigenlijk.

n

Nadat we ons ontbijt hadden verorberd, liepen we met ons drieën naar de andere kant van het haventje. Daar waren dwars door het mangrovebos verschillende houten vlonders op lange palen neergelegd. Om de ongeveer honderd meter waren er overdekte uitzichtplekken gemaakt. Hier kon je even rusten, schuilen voor de regen/zon of stoppen om wat foto’s te maken.

n

Zo liepen we door het prachtige mangrovebos. Het was halverwege de ochtend maar het werd al waremer en warmer. Helemaal zo bij vloed: overal water en de wind was er eigenlijk ook niet… Ineens stopte Riman en zei: “kijk daar, een neusaap!” En warempel! Daar zagen we inderdaad vlakbij de vlonder een prachtige neusaap. Het bleek een mannetje te zijn van rond de 20 jaar oud en was, heel selectief, de jongste blaadjes uit de bomen aan het eten. Heel rustig aan at hij er van. Af en toe moest hij van boom naar boom springen omdat de blaadjes op waren. Met eeen machtige sprong belandde hij zo op een tak van een nabij gelegen boom en ging daar verder eten totdat die boom ook leeg was. Het grootste gedeelte van de tijd waren we daar helemaal alleen met ons drieën, af en toe kwamen toeristen langs die de aap niet eens opmerkten. De neusaap vond ons trouwens niet echt interessant. Hij zorgde voor gepaste afstand en hield ons redelijk in de gaten. Ik heb er veel mooie foto’s van kunnen maken.

n

n

— De neusaap in de magrove bossen —

n

Na een flinke tijd zijn we weer teruggelopen. Onderweg kwamen we nog makaken tegen en aan de rand van mangrove tientallen slijkspringers. Kleine grappige amfibieën. Ook nog een onwijs zeldzame hagedis, een beschermd diersoort die alleen voorkomt op Borneo, en dat gewoon in een boom naast onze kamer. Riman moest er een foto van maken. En tot slot nog een kleine groene giftige adder. Daar kwamen we maar niet te dicht bij in de buurt 😉

n

Eenmaal weer terug gekomen bij onze kamer hebben we snel onze spullen ingepakt en gingen we weer terug naar Kuching. Eerst heeft Riman ons uitgechecked en toen met de speedboot weer dwars over de Zuid Chinese zee naar het vaste land. Toen we net weer het vaste land zagen stopte de boot. Riman dacht dat hij een krokodil zag. Ik had geen idee waar ik moest kijken dus heb snel m’n camera aan hem gegeven. Op het moment dat hij een foto maakte wisten Leonie en ik direct waar we moesten kijken. Inderdaad zagen we een krokodil. Geweldig gecamoufleerd. We hadden hem nooit opgemerkt zonder de scherpe blik van Riman. Zodra de krokodil ons in de gaten had ging hij er snel weer vandoor. Binnen een paar seconden.

n

Riman had ons deze morgen gevraagd of we echt traditioneel Borneo-voesdel wilden eten. Natuurlijk zeiden we daarop ja. Daarom liepen we, toe we weer aan de oever lagen, snel naar eeen kleine vismarkt. Daar haalde Riman een aantal vissen (bawal) en bij een eettentje in de buurt hebben de koks het eten voor ons bereid. Nasi goreng met zure/pittige vis met rode ui en chilipepers, een speciale plant (kangkong) gekookt met onder andere knoflook en tofu met verschillende groenten. We hebben het ons goed laten smaken. Dit traditionele eten wordt niet klaargemaakt in de rest van de wereld. Zelfs niet in Kuching en hij vond dat we dat moesten proeven. En het was heerlijk, overheerlijk zelfs.

n

n

— Het eettentje waar Riman ons uitnodigde voor een traditionele Borneo-hap —

n

Na een uurtje werd het toch tijd om afscheid te nemen. De taxichauffeur stond al klaar om ons naar het hotel in Kuching te brengen.

n

Na een half uurtje rijden had de chauffeur me de oren van het hoofd gepraat in een onverstaanbaar soort Engels. Ik heb maar geglimlacht en lekker vaak ‘ja’ geknikt. Geen idee waar hij het over had. In het hotel aangekomen zijn we meteen naar de kamer gegaan en hebben de indrukken van de afgelopen anderhalve dag verwerkt. We hebben nu al het gevoel dat we een dikke week op Borneo zijn… Wat kan je onvoorstelbaar veel indrukken krijgen in zo’n kort tijdsbestek. Op de kamer hebben we ons lekker opgefrist en de smerige kleren van gisteren uitgewassen. Daarna heerlijk relaxen om daarna een restaurantje op te zoeken. Die vonden we dit keer vlak bij ons hotel. We hebben wel binnen gezeten. In de airco, buiten is het gewoon te benauwd voor ons. Helemaal met pittig/pedis eten. Dan kan je me bij elkaar vegen… We hebben er voor de verandering weer rijst gegeten. Voor mij de derde keer vandaag. En ik vind het heerlijk. Je bent een pinda of niet natuurlijk 😉 Maar Leonie had ook rijst. Het smaakte uitstekend. Als toetje bestelden we een pandan creme caramel (een soort pudding). Hahaha, wat was die lekker!!

n

En nu zijn we weer op de kamer. Het is bijna half tien en we zitten er doorheen. Dus maar lekker slapen zo. Morgen gaat de wekker weer om half zeven, dan gaan we naar Batang Ai (waar hoogstwaarschijnlijk geen internet is). Maar dat is voor morgen, voor nu: Welterusten!

n

Liefs, Leonie en Edo-Jan

n