donderdag 25 september

Vandaag moesten we een stuk rijden waar ik me enorm op verheugd heb. De Duffy Lake Road. Een van de allermooiste wegen van Canada. De vorige keer voelde het als een bobsleebaan. Veel sneeuw en ijs op de weg, en de bermen naast van de weg waren voorzien van hoge bergen sneeuw. Dat zouden we dit keer niet zien maar hoe het er wel uit zou zien… Ik was heel erg benieuwd.

We werden wakker in Cache Creeck en gingen eerst maar eens lekker ontbijten in de lodge. Ook dit keer waren de porties prima en de smaak prima. Daarna weer terug naar de kamer om alles in te pakken en toen waren we weer klaar voor vertrek. We reden eerst naar een ranch in de buurt. Daar kon je van alles doen en zien. Educatie voor jong en oud. Nou waren wij er naar toe gegaan om te kijken of we ook wat leuke objecten konden vinden in de gift shop. Ik wilde nog een ding hebben voor deze vakantie en het was mij niet in Nederland gelukt: een cowboy hoed. Dat leek me namelijk zo lekker om mee te nemen tijdens te paardrijtocht. Misschien tijdens het rijden als ik me vertrouwd genoeg voelde, maar zeker ook tijdens de kampvuren. En het geluk was aan mijn zijde, ze hadden er eentje voor mij. Een mooie donkerbruine canvas cowboyhoed 😉
Om te vieren dat ik de hoed had gevonden zijn we nog een kopje koffie gaan drinken en gingen daarna echt op pad.

Het eerste stuk heeft Leonie gereden. Van Cache Creeck naar Lillooet. Dat plaatsje had zo’n vreemde naam dat we die allebij goed hadden onthouden. Toen we bijna aankwamen in het plaatsje, zagen we ineens een kleine jonge grizzleybeer aan de kant van de weg lopen. Ik denk een jaar oud. We schrokken er een beetje van zo onverwacht. De kleur van het beertje was prachtig lichtbruin. We hebben de auto daarna omgekeerd maar konden hem niet meer terug vinden. Hij was snel de bossen weer ingerend. Toch wel heel bijzonder. Ik had absoluut niet verwacht dat we ze hier op deze plek in Canada zouden zien.

Na Lillooet was er een heel mooi meer. Een met felblauw water en een telefoonhokje aan de waterkant. Dat wisten we nog, want op die plek had Leonie de vorige keer opgebeld naar Leek. Dat wilden we dit keer ook weer doen. Het meer was er, de picknicktafeltjes waren er, net als de spoorlijn, de kleuren, de bomen en de telefooncel maar…… De telefooncel zelf was leeg. De telefoon was weggehaald!! Hoe durven ze 😉 We hebben van verdriet het eten maar uit de auto gehaald en hebben op een van de bankjes een heerlijke lunch gehad.

Na deze versnapering zijn we de auto weer ingestapt. Dit keer reed ik en reden we weer de Duffy Lake Road op. Vanaf dit punt werd het een heel erg kronkelige weg. Op en neer, van links naar rechts. Heerlijk!! Onderweg zijn we nog een paar keer gestopt om te kijken naar de prachtige natuur. Alle bomen waren geel en oranje. Het was droog, de lucht was blauw. Allemachtig wat was dit een waanzinnig mooie rit.
Kilometer bij kilometer kwamen we aan bij onze eindebestemming van vandaag: Pemberton. Dit zou de plek worden waar ons nieuwe avontuur zou beginnen. Vanaf hier zouden we de meerdaagse paardijtocht door de Coast Mountains beginnen. We hadden een kamer gereserveerd in het huis van de man die de tochten organiseert. Het was eventjes uit het centrum van Pemberton.
Daar aangekomen deed zijn vrouw, Evelyn open en begon meteen honderduit te vertellen en nam ons mee naar de kamer. Nou ja kamer….. Het was een complete verdieping!! Een supersuite met een keuken en twee slaapkamers, een woongedeelte, een supermooie badkamer. En een enorme veranda met uitzicht over de bossen en we mochten gebruik maken van de Hot tub die op de veranda stond….

We sleepten snel onze spullen naar binnen zodat we ons klaar konden maken voor de paardrijtocht. Halverwege kwam de eigenaar ook nog even kennismaken. Zijn naam is Don. Het was een bijzonder aaridge man en nogal klein van postuur. Een mooi wit ringbaardje en pretoogjes. We vertelden hem dat we op huwelijksreis waren en zoveel zin hadden in de trip die we met hem gingen maken. De eerste kennismaking was heel leuk. We vroegen hem hoeveel mensen nog meer meegingen op de tocht. Toen we nog in Nederland waren wisten we in ieder geval dat er nog een stel mee ging en een groepje uit maximaal 6 man mocht bestaan. We waren benieuwd, maar Don zij dat we de enige twee waren. Het andere stel had geannuleerd en er was niemand bij gekomen. Dus het werd een groepje van Leonie en ik, en een Wrangler (zouden we later ontmoeten) Don zelf zou alles gaan voorbereiden in het basis kamp, voor het eten zorgen etc. Dat was voor ons natuurlijk wel een verrassing. Een prive toch door de Coast Mountains… Wow! Hij vertelde ons ook waar we de lekkerste burgers in de verre omtrek konden eten en vertrok daarna weer zodat we konden doorgaan met de voorbereiding en een hapje konden gaan eten.
Voordat we naar het restaurant gingen kwam Evelyn weer even langs. Die had gehoord dat we op huwelijksreis waren en gaf ons spontaan een fles wijn zodat we dat konden gaan vieren met ons tweeen 😉

We kregen nu zelf ook wel een beetje trek, en zijn naar het restaurant gereden wat Don ons aanraadde. En hij had niet gelogen. We hebben er een heerlijke burger gehad. De keuze was enorm, de smaak erg lekker en daar een Whistler biertje bij…. Hmmm jammie!! Na het eten zijn we alvast naar de ranch gereden waar we de volgende dag moesten zijn om te beginnen met onze tocht. We wilden niet te laat komen. Daarna reden we weer naar de suite, maar niet voordat ik nog een fles met de lekkerste Canadese whiskey had gekocht.

Terug in de suite zijn Leonie en ik nog in de hot tub gaan zitten. Warm water, bubbels aan en genieten in de buitenlucht van alles om ons heen. We hielden het een half uurtje vol. Toen zijn we naar binnen gegaan en zijn als een blok in slaap gevallen.

Liefs, Leonie en Edo-Jan

n

n