Vrijdag 26 september 2014

Vanmorgen zijn we redelijk vroeg op gestaan. Eerst genoten van een comfotabele douche met het idee dat dat de komende dagen er niet in zal zitten. Daarna samen ontbeten met het laatste brood van Jeroen, wat weer heerlijk was. Vervolgens hebben we de laatste spulletjes ingepakt en waren we klaar voor vertrek. We hebben alles in de auto gelegd en hebben Evelyn gedag gezegd. Het was vrij bewolkt en grijs, maar de weersverwachting voor de komende dagen zag er goed uit!

Doordat we gisteren al naar de ranch waren gereden, wisten we vanmorgen precies waar we moesten zijn. Toen we aankwamen stond Don daar met z’n enorme auto (truck) mer een trailer voor de paarden erachter. We parkeerden in het gras voor de ranch en liepen naar hem toe. We moesten natuurlijk een disclaimer tekenen voordat we verder mochten. Nadat het papierwerk achter de rug was, maakten we kennis met Ellen, onze wrangler, en Dudley, de eigenaar van de ranch. Hij liep wat raar en Don vertelde ons later dat Dudley een medisch wonder is. Hij is na een ongeluk vanaf ongeveer z’n nek verlamd geraakt en heeft met zijn geest zijn lichaam overgehaald om te lopen en zijn armen te bewegen. Dat dat niet helemaal soepel gaat is uiteraard onbelangrijk.
De paarden van Ellen en ons waren opgezadeld en werden in de trailer gebracht. Wij gingen met Don en Frank (zijn hond) in de auto met de trailer met paarden erachter. Ellen en Dudley gingen samen met de andere auto. Hierachter zat een trailer met alle spullen voor het kamp en dus ook onze spullen. Het eerste stukje was met de auto we reden op een gegeven moment een gravel weg in waar we bij een inham stilhielden. Hier werden onze paarden en wij uitgeladen. De spullen werden naar het kamp gereden evenals een aantal andere paarden die nog in de trailer stonden. Wij namen de lange weg, te paard, naar het kamp: 30
in plaats van 10 kilometer.

Edo ging op Max, alias ’the couch’ (de bank) rijden en ik op Rocky. En Ellen ging op Lonesome). We doken direct het bos in en mochten direct aan de bak met stijgen en dalen. In totaal zouden we vandaag een flink stuk gaan stijgen, maar omdat we door het bos en langs de bergkam gingen, ging het allemaal wat op en neer. Het pad bracht ons deels door bos, maar ook een deel over oude logging of mining wegen. deze worden niet meer gebruikt en zijn aa het dichtgroeien. Het was allemaal even mooi. Na een flink eind wandelen kwamen we bij onze lunchplek uit. Er was hier plen voor een kampvuur en er stonden bankjes. Don had broodjes voor ons gemaakt dn er zaten ook koekjes in ons lunchzakje. Uiteraard ontbrak hey appeltje niet. Alles wat hier van overbleef mochten we aan onze paarden geven. Vanaf de lunchplek was er een smal en erg steil
paadje naar een uitzichtpunt. Hier konden we goed zien hoeveel we almgeklommen waren.
We waren nog maar halverwege en al bijna drie uur onderweg, dus de hoogste tijd om verder te gaan. De paarden deden het fantastisch en af en toe lieten we ze uit rusten. Dan maakten ze van de kans gebruik om lekker te eten aan de kant van de weg. Dat wilden ze continue wel doen, maar om wat vaart te maken moesten we ze dat afleren. Ellen praatte honderduit. Niet alleen om dingen over de omgeving en haarzelf te vertellen, maar ook om de beren te laten weten dat we in de buurt waren. We waren namelijk in een gebied waar niet alleen zwarte beten, maar ook grizzlyberen voorkomen. Het enige wildlife dat we onderweg hebben gezien, waren eekhoorntjes.
Na dik zes uur rijden kwamen we aan bij het kamp. Don had alle al in orde gemaakt. Onze spullen lage in onze tent en het kampvuur stond aan. Niet veel later begon Don met het maken van avondeten op het vuur. Er stond kip met aardappelen, wortels en sla op het menu. Het was overheerlijk. Daarna was er ook nog een overheerlijk toetje dat Evelyn, de vrouw van Don had gemaakt. Een pecannoten taartje. Onze buiken zaten goed vol. in combinatie met de buitenlucht, zorgde dit ervoor dat iedereen wat slaperig werd. Voor negenen lag iedereen al plat.

Liefs Edo-Jan en Leonie

n