Zondag 28 september

Vannacht hebben we allebei goed geslapen. Het was kraakhelder en daardoor aan de frisse kant. We hadden er gelukkig geen last van in onze lekkere warme slaapzakken. Midden in de nacht werden we wakker door eem geluid dat we eerst niet konden plaatsen. Het bleken huilende wolven te zijn! ’s Ochtends bleek dat iedereen het had gehoord.

Vanmorgen zijn we iets eerder opgestaan dan gisteren. Vandaag gingen we alweer terug, dus de tas moest weer ingepakt worden. We hadden niet zo veel mee en zo’n tent is lekker overzichtelijk. Dan heb je alles zo klaar. Don had het kampvuur alweer lekker opgestookt. De koffie was klaar en het water voor de thee stond te koken op het vuur. Net als gisteren ging er Baileys door de koffie en moest je het laatste beetje vooral niet opdrinken. Dan had je prut te pakken. Toen we allemaal paraat waren ging Don het ontbijt klaarmaken. Vandaag bestond dat uit gebakken aardappeltjes, spek en eieren. En daarnaast nog een geroosterd broodje met pindakaas en/of jam. Het smaakte weer heerlijk! Er was gebakken spek over en Frank stond al hevig te kwijlen. Hij kon bijna niet wachten om het te krijgen.

Na het ontbijt ging Ellen de paarden opzadelen en Don begon langzaamaan de boel op te ruimen. En ook wij maakten ons klaar voor vertrek. Onze spullen gingen weer met een trailer naar beneden en wij zelf gingen te paard terug. De paarden weten ook dat het weekend voorbij is en dat ze naar huis gaan. Dan lopen ze een stukje sneller.

Het eerste stukje was over de weg en nadat we een brug overgingen, doken we het bos in. We zouden een andere route nemen dan de heenweg en de lange weg naar huis nemen. We gingen door het ‘enchanted forest’, zo genoemd door een vriendin van Ellen. Het was inderdaad betoverend. Aan de bomen hingen ‘lychen’, dat oogt als een soort dun mos. De zon scheen vandaag en dat gaf een prachtig effect. We liepen wel een half uur door dit prachtige deel. Aan het einde kwamen we weer op het oude pad naar de mijn, wat we nog kenden van de heenweg. Het was een vrij breed pad en Max zag zijn kans schoon en nam de leiding. Ellen stond dat toe en zo liepen we ineens een stukje sneller.

Op een gegeven moment gingen we weer een smal bospaadje op. Edo liet Max inhouden, zodat Ellen met Lonesome voorop kon gaan. We stapten heerlijk door het bos, totdat Ellen ineens halt hield. Lonesome was plotseling heel gespannen, keek naar links en maakte een apart geluid. We keken waar Lonesome naar keek en daar boven op een heuvel tussen de bomen stond een moederbeer met haar jong! Ze zagen er allebei goed en mooi uit. En ze keken ons recht aan. Ellen begon tegen de beren te praten. Meestal is dit voldoende om ze weg te jagen, maar deze keer niet. Ze bleef ons maar aankijken en ging zelfs even rechtop staan. Dit kan betekenen dat ze klaar stond om aan te vallen. Ellen zat hard op te denken wat we zouden doen, doorlopen of teruggaan. Het pad ging eerst wat dichter naar de beren toe, om vervolgens van ze af te buigen. Zo stonden we een tijdje. Voor Max was er geen twijfel, hij wilde doorgaan. Uiteindelijk hebben we dit gedaan. We moesten zorgen dat we stevif doorliepen en bij elkaar bleven. De paarden voelden onze spanning en luisterden goed. Ze zetten het zelfs even op een drafje voor ons. Terwijl we langs de beren gingen, zagen we dat de moeder het jong wegstuurde. Volgens Ellen was dit een goed teken en voelde de beer zich veilig. We gingen een bochtje om en de beren waren uit het zicht verdwenen. Pfff, dat was gelukkig allemaal goed gegaan. We moesten een stukje verder echt even stil staan om bij te komen.

De verdere tocht bleven we lekker tegen elkaar praten om eventuele andere beren op tijd af te schrikken. Het was een prachtige tocht. Af en toe moesten we flink stijgen om vervolgens weer steil naar beneden te gaan. We hebben op dezelfde plek als de heen weg een lunchpauze gehouden. Deze keer was het supermooi weer en het uitzicht was fantastisch. Op het uitzichtpunt bij de lunchplek hoorde we ineens een vogel. Ellen kende het geluid, maar had de bijbehorende vogel nog nooit gezien. Ineens vloog er een havik pal voor onze neus langs! Ellen wist niet wat ze zag. Edo ging natuurlijk als een gek foto’s maken. Hierna hebben we de nodige crackers, kaas en worst hadden gegeten en een appeltje met de paarden hadden gedeeld, gingen we weer verder. Het was nog een flink end naar beneden. En we namen een route die Ellen niet veel neemt. Alleen met ervaren mensen en mensen die de tijd hebben. Het pad was wat minder goed onderhouden em soms moest er even een tak of boom verwijderd worden. Uiteindelijk kwamen we na een uur flink dalen het bos uit. Hier stond Don al met de trailer op ons te wachten. We hebben nog een paar foto’s gemaakt en zijn daarna bij Don in de auto gestapt en terug gereden naar de ranch. Hier was het een drukte van belang. Dudley was en we maakten kennis met zijn vrouw Jan. Zij boodt ons direct een rum cola aan. Er waren ook nog twee kleine meiden en hun vader. Ze hadden net een kampvuur gemaakt om wat oude papieren te verbranden. Jan praatte honderduit em het was erg gezellig.

Op een gegeven moment weerd het echt tijd om afscheid te nemen. Don ging naar huis, naar Evelyn, en we kregen een dikke knuffel van hem. Ellen ging naar haar vriendje en ook van haar kregen we een dikke knuffel. Even later volgde het afscheid van Dudley en Jan. Voor ons was het de hoogste tijd om richting Whistler te gaan. Hier hadden we afgesproken met Sue van Chalet Beau Sejour. In de zomer van 2006 hebben we hier een nachtje geslapen en sindsdien hebben we contact met haar gehouden.

Vanaf Pemberton was het een half uurtje rijden naar Whistler. We reden door de bergen en dankzij de navigatie stonden we voordat we het wisten voir de B&B van Sue. We werden met een dikke knuffel warm door haar onthaald. We gingen in de suite, een kamer met keuken naast haar voordeur. Nadat we ons hadden opgefrist en andrre kleding aan hadden gedaan zijn we bij Sue naar de woonkamer gelopen. Hier ontmoetten we haar man Hal en twee Finse gasten. Het was weer vanouds gezellig en we hebben even bij kunnen praten. Om tien uur vielen onze ogen dicht en zijn we terug gegaan naar onze kamer om als een blok in slaap te vallen.

Liefs Edo-Jan en Leonie

n